Ενας άνθρωπος καλωδιωμένος. Διόρθωση: ένας νέος άνθρωπος καλωδιωμένος σε μηχανήματα υποστήριξης. Η φυσούνα του αναπνευστήρα  ανεβοκατεβαίνει με ανατριχιαστικό ήχο. Οι κυματομορφές της καρδιακής λειτουργίας ζωγραφίζονται στο μόνιτορ. Οι οροί σταλάζουν τα δευτερόλεπτα. 

Τα στορ αφήνουν το φως του έξω κόσμου να μπαίνει στο δωμάτιο με κλάσματα. Ο χρόνος κατακερματίζεται κι αυτός σε κλάσματα. 20 λεπτά το επισκεπτήριο της εντατικής. Οι ήχοι της πόλης εισχωρούν στο δωμάτιο αλλά δεν "ανήκουν" και αποχωρούν. Οι άνθρωποι έξω στο δρόμο περπατούν, μιλούν και γελούν. Ανήκουστα πράγματα! Μέσα οι λευκές μπλούζες υπογράφουν συνταγολόγια. Οι νοσοκόμες πασχίζουν να διαχειριστούν τον πόνο των ασθενών. 

Κάθε πρωινό οι ασθενείς λούζονται με τη μελαγχολία τους. Παίρνουν μία χούφτα συννεφιά και σπέρνουν τη ψυχή τους. Οι στιγμές βυθίζονται εντός τους. Πόσο ζηλεύουν τα σκυλιά στο απέναντι πάρκο. Μέσα τους κλαίει το αύριο. Τα χρώματα καθαιρούνται στους θαλάμους. Τα τάματα στο διάδρομο υπόσχονται επιχρυσωμένα.  

Ο διάδρομος με τα χειρουργικά όργανα ατελείωτος. Κάθε φορά που τον περπατάμε, οι ψυχές μας συσκοτίζονται και καταρρέουμε.  

Τα ερωτηματικά πολλαπλασιάζονται με τους φρενήρεις ρυθμούς των καρκινικών κυττάρων. Και τι να κάνεις πια όταν η τεχνολογία δεν βοηθάει αλλά απλά παρατείνει "τεχνητά" τις ανάσες του ανθρώπου; Πόση δύναμη χρειάζεσαι για να πατήσεις το διακόπτη της ζωής; Πόσο εκκωφαντικό ακούγεται αυτό το κλικ... 

Χθες χωριστήκαμε αλλά τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

Καλό σου ταξίδι, Σοφία.