Είχα υποσχεθεί καλοκαιριάτικα να μη γκρινιάξω. Έχω άλλωστε πολλούς λόγους για να μην το κάνω. Η φύση προσφέρει γαλήνη και ανάταση ψυχής. Η μικροσκοπική παρατήρηση των καθημερινών μικροεπεισοδίων του φυσικού περίγυρου διευρύνει τους ορίζοντες μας. Το μεγάλο περιέχεται στο μικρό.

Να παραδεχθώ όμως ότι αδυνατώ να αντλήσω έστω και λίγες σταγόνες από την έκρηξη εθνικής αυτοπεποίθησης που μας κατακλύζει το μήνα Αύγουστο του 2004. Αν πιστεύετε ότι οι σημαίες της κριτικής έχουν πια υποσταλθεί, αν πιστεύετε τα μπράβο που δίνουν και παίρνουν, μία βόλτα στους δικτυακούς τόπους των διεθνών κέντρων ενημέρωσης θα σας πείσει ότι τα στερεότυπα του νεοέλληνα αντιστέκονται. Ποια είναι αυτά; Δίπλα στο ούζο και το κομπολόι θα βρείτε έναν διεφθαρμένο εργολάβο με τα πόδια πάνω στο γραφείο του. Στη σατιρική εκπομπή του κρατικού προγράμματος της Βάδης-Βυτεμβέργης με τον τίτλο "Δεν καταλαβαίνω τίποτα από την Αθήνα" οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι ο "Συνένοχος", ο "Διεφθαρμένος", ο "Χαοτίδης". Αυτή είναι η εικόνα που έχουν οι ξένοι για εμάς; Πάνω-κάτω ναι. Η εμπειρία μου από τη συμμετοχή της χώρας μας στο πρόγραμμα "Άνοιξη της Ευρώπης" και κυρίως από τις κατ'ιδίαν συζητήσεις μας με τους συντονιστές των χωρών-μελών με οδήγησε στη διαπίστωση ότι τα στερεότυπα καλά κρατούν. Είμαστε ο λαός της τελευταίας στιγμής, της προχειρότητας. Η σύγκριση με υποψήφιες χώρες με βύθισε σε μαύρες σκέψεις. Το παιχνίδι της διπλωματίας παίζεται εδώ και καιρό σε πολλά ταμπλώ. Από τις διασχολικές συνεργασίες σε ευρωπαϊκό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο βλέπουμε ένα μικρό-ελάχιστο ποσοστό σχολείων να κρατούν ψηλά την ελληνική σημαία. Αυτά τα σχολεία χρειάζονται ενθάρρυνση και υποστήριξη αλλά οι υπηρεσίες μας μάλλον αγνοούν την ύπαρξή τους.

Είναι καιρός που στα ταξίδια μου ανά την Ελλάδα γνωρίζω ολοένα και περισσότερους εκπαιδευτικούς ταγμένους στο λειτούργημά τους. Αγιους της εκπαίδευσης τους ονομάζω. Είναι οι άνθρωποι που γίνονται θυσία για το μέλλον μας, που επενδύουν το υστέρημα του χρόνους τους γι α ένα καλύτερο σχολείο. Μαζεύουν τα παιδιά και χτίζουν σχολικές εφημερίδες, οργανώνουν εκδηλώσεις, ανοίγουν το σχολείο στην τοπική κοινωνία. Το μεράκι είναι άλλη μία δύσκολη να μεταφραστεί λέξη μετά το φιλότιμο. Αυτοί οι ειδικοί στην τέχνη της προσφοράς ψυχής και πάθους μας βγάζουν από την κατήφεια και μας δείχνουν το δρόμο. Αν πατήσουμε πάνω στα βήματά τους έχουμε καλές πιθανότητες να ανατρέψουμε αρκετά από τα στερεότυπα με τα οποία μας έχουν κοσμήσει, αρκεί να επιμείνουμε στην τήρηση των κανόνων που επιβάλλει το άνοιγμά μας στη διεθνή κοινωνία. Η εδραίωση της εμπιστοσύνης και η ανακατασκευή των ισορροπιών απαιτεί διαρκή και μακροχρόνια προσπάθεια.

Αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει!