Τον τελευταίο μήνα πλήθυναν τα  άρθρα των ειδικών για την αποτυχία της εισαγωγής των ΤΠΕ στην εκπαίδευση. Αναρωτιέται κανείς τι τους έπιασε όλους τώρα - και βγαίνουν χαιρέκακα να μας πουν ότι εκείνοι κατέχουν το Άγιο δισκοπότηρο της γνώσης.

Τις προάλλες, κατά τη διάρκεια μίας επίδειξης άλλης μία τηλεδιάσκεψης, ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος μας κούνησε απειλητικά το δάχτυλο, ζητώντας μας στατιστικά χρήσης των διδασκαλιών με ΤΠΕ. Οταν τον παρέπεμψα στο αρμόδιο γραφείο, που αποστέλλει τα λογισμικά στα σχολεία, οι συνάδελφοι ζήτησαν την κεφαλή μου επί πίνακι. Ισως ήταν η ευκαιρία να μάθω, ότι άλλο γραφείο αποφασίζει τι στέλνεται στα σχολεία και άλλο - στην πραγματικότητα κανένα- παρακολουθεί τι αξιοποιείται.

Αρθρο του μηνός Ιουνίου σε γνωστό περιοδικό πληροφορικής αναφέρεται στον  καθηγητή του Yale Γκελέντερ παραθέτοντας τα λόγια του: "Τα σχολεία θα χρησιμοποιήσουν τους υπολογιστές για να ψυχαγωγήσουν τους μαθητές με το ελάχιστο δυνατό κόστος για τους δασκάλους". Σπαταλήσαμε λοιπόν τόσα δισεκατομμύρια για να ανοίξουμε δωρεάν ιντερνετ-καφέ μέσα στα σχολεία μας;

Είναι γνωστό στους παροικούντες της Μητροπόλεως τι γίνεται την τελευταία πενταετία στα σχολεία μας. Ας μην στρουθοκαμηλίζουμε, οι στατιστικές χρήσης των εργαστηρίων που στάλθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πλασματικές. Αμφισβητώ το 25% που αναφέρει το άρθρο του Μαΐου της Καθημερινής. Είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα. Το νούμερο της αξιοποίησης των εργαστηρίων είναι μονοψήφιο. Γιατί βέβαια το ερώτημα της Ε.Ε. δεν είναι κατά πόσον χρησιμοποιείται το εργαστήριο από το μάθημα της πληροφορικής. Στο σύνολο της σχολικής κοινότητας απευθύνεται το ερώτημα.

Όμως πολλές ειδικότητες αφέθηκαν στην τύχη τους. Στους φιλόλογους λ.χ. -που έτσι κι αλλιώς δεν τα παίρνουμε τα γράμματα- μας έδωσαν το απόλυτο τίποτα και ας ισχυρίζονται οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι ότι εκείνοι ξέρουν να σχεδιάζουν τα καλύτερα λογισμικά.

Δε διδαχθήκαμε από το Σωκράτη. Οποιος ισχυρίζεται ότι κατέχει την απόλυτη γνώση ή έστω απλά τη συνταγή, έχει καλές πιθανότητες να πλανάται πλάνην οικτράν!

Το εγχείρημα της εισαγωγής ΤΠΕ στην εκπαίδευση είναι ένα σύνθετο εγχείρημα. Λογικό ήταν κάπου να στραβώσει. Η δημιουργία ενός εκπαιδευτικού λογισμικού είναι εξίσου σύνθετο εγχείρημα. Χρειάζεται να συνεργαστούν πολλοί επιστήμονες, να δοκιμάσουν στην πράξη τις εφαρμογές τους για αρκετά χρόνια και να επανέλθουν στον σχεδιαστικό πίνακα πολλές φορές. Δεν είναι περίεργο που τα λογισμικά - εργαλεία (τα οποία και περπάτησαν) είναι αποτέλεσμα πολύχρονων πειραματισμών.

Δυσκολεύομαι ειλικρινά να πιστέψω ότι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ρισκάρισαν το όνομά τους και την υπογραφή τους για τα 30 εκατομμύρια που κόστισε κάθε λογισμικό. Δεν θα αποκλείσουμε μεμονωμένες περιπτώσεις αρπακτικών. Στα συνέδρια συνωστίζονται οι επαΐοντες σε θέματα εκπαιδευτικής τεχνολογίας κι ας μην έχουν πατήσει μία ώρα σε αίθουσα διδασκαλίας. Τις προάλλες θυμήθηκα -με ένα πικρό χαμόγελο- τους ψιθυρισμούς συναδέλφου επιμορφωτή σε ένα συνέδριο για το ότι μερικοί παιδαγωγοί του θυμίζουν "ευνούχους όταν  μιλούν για sex".

Ο Todd Oppenheimer στο βιβλίο του "The flickering Mind" μας εισαγάγει στην εκπαιδευτική ουτοπία του 21ου αιώνα. «Παρά τα 70 δισεκατομμύρια δολάρια που ξοδεύτηκαν τη δεκαετία του '90 για την πληροφορική στα σχολεία των ΗΠΑ, η κρίση στην εκπαίδευση παραμένει. Οι υπολογιστές έχουν επηρεάσει την εκπαίδευση, και έχουν δημιουργήσει την κουλτούρα του "νου που τρεμοπαίζει"-η πολύ μικρή διάρκεια αυτοσυγκέντρωσης των μαθητών γίνεται ακόμη μικρότερη. Ας μην υποθέσουμε ότι οι υπολογιστές προκαλούν το πρόβλημα, απλά υπόγεια το επιταχύνουν.

Ο αρθρογράφος του περιοδικού -αν και πληροφορικός- τραβάει την κουρτίνα: "οι υπολογιστές και το Internet πρέπει να μπαίνουν στο σχολείο πολύ αργά, πιθανώς στην πρώτη ή τη δευτέρα Λυκείου. Οι δεξιότητες χρήσης που απαιτούνται μάλλον είναι ένα πολυδιαφημισμένος μύθος και αποκτώνται σε ένα καλοκαίρι: το ψηφιακό χάσμα είναι στην πραγματικότητα ένα μικρό χαντάκι".

Αλλο αν εμείς καταφέραμε να πέσουμε μέσα.