Πριν 5 περίπου χρόνια ξεκίνησε η προσπάθεια της ένταξης των νέων τεχνολογιών (τι ευφημισμός!) στα θεωρητικά μαθήματα. Θεωρούμε σήμερα ότι υπάρχουν απαντήσεις ή σοβαρές προσπάθειες για απαντήσεις στα προκαταρκτικά ερωτήματα, ως προς τι καταφέραμε σε αυτά τα πέντε χρόνια.

Ας αρχίσουμε τη συζήτηση με το θέμα "εκπαιδευτικό λογισμικό" (E.Λ.). Το Ε.Λ. ατύχησε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση για πολλούς λόγους.
1) Διαπιστώθηκε μεγάλη δυσκολία στη διακίνησή του προς τα σχολεία. Πολλά πακέτα λογισμικών δεν έφτασαν ποτέ στους τελικούς αποδέκτες τους ή όταν έφτασαν η τεχνολογία τους είχε απαξιωθεί. Τα προϊόντα της γνώσης σήμερα παλαιώνονται ταχύτατα, ακόμη και τα πλέον επιτυχημένα πακέτα λογισμικού.
2) Πολλά από τα πακέτα παρουσίαζαν σοβαρές σχεδιαστικές αδυναμίες με αποτέλεσμα οι καθηγητές να τα κρίνουν ακατάλληλα. Μία επίσκεψη στη δικτυακή εκπαιδευτική πύλη του ΥΠΕΠΘ θα μας πείσει ότι αρκετά δε χρησιμοποιήθηκαν ούτε μία φορά. Να μιλήσουμε για σχέση τιμής- απόδοσης;
3) Δεν προβλέφθηκε να δοθούν τα λογισμικά στους κατεξοχήν αρμόδιους για την προώθησή τους, στους επιμορφωτές.  Όλα αυτά βέβαια θα είχαν παρακαμφθεί εάν είχε προβλεφτεί η διαδικτυακή τους διανομή. Αλλά οι εταιρείες θέλουν να σου παραδίδουν το προϊόν και να ξεμπερδεύουν. Που να μπλέκουν τώρα με συντήρηση δικτυακών τόπων.
4) Ποτέ δεν έγινε μία σοβαρή μελέτη σκοπιμότητας. Τι χρειαζόμαστε πραγματικά. Φτιάχτηκαν λογισμικά και μετά από λίγο μία αλλαγή της ύλης τα έστειλε για πάντα στην αποθήκη.
Τα αποτελέσματα εμπειρικών μελετών για τη διδασκαλία με την υποστήριξη των ΤΠΕ, παρέχουν θετικές ενδείξεις, με απαραίτητη προϋπόθεση τη σωστή και σε βάθος επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Κάτι τέτοιο όμως στην Ελληνική πραγματικότητα δεν σχεδιάστηκε ποτέ. Το πρόγραμμα της ενδοσχολικής επιμόρφωσης αφέθηκε στη μοίρα του χωρίς πρόγραμμα σπουδών και ουσιαστικά χωρίς σχεδιασμό. Ενώ θα έπρεπε να υπάρξει διαρκής υποστήριξη των συναδέλφων που παρακολούθησαν ετήσιο πρόγραμμα (περίπου 60 ώρες επιμόρφωσης) οι περισσότεροι θεωρήθηκε ότι αποφοιτούν μετά τη διενέργεια (ή διεκπεραίωση) μιας ή δύο εφαρμογών στην τάξη.
Η εμπειρία από τα εργαστήρια πληροφορικής της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δείχνει ότι το εργαστήριο πληροφορικής ουσιαστικά απασχολείται –και θα συνεχίσει να απασχολείται- από τα γνωστικά αντικείμενα της πληροφορικής, ακυρώνοντας τις εκδοχές αξιοποίησης των ΤΠΕ σε άλλα γνωστικά αντικείμενα. Οι παρεμβάσεις με ρυθμιστικές εγκυκλίους του ΥΠΕΠΘ δε φάνηκε να είχαν θετικά αποτελέσματα αφού οι ανάγκες χρήσης των εργαστηρίων ουσιαστικά τις ακυρώνουν.
Οι διδασκαλίες παρέμειναν ως καινοτόμες δράσεις εκτός ενός οργανωμένου πλαισίου για την εισαγωγή των ΤΠΕ στη σχολική καθημερινότητα.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η εκπαίδευσή μας πάσχει και ως προς την κατάλληλη ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των στελεχών που κατέχουν θέσεις κλειδί στο εκπαιδευτικό σύστημα με αρμοδιότητα διοικητική, συντονιστική, συμβουλευτική και επιμορφωτική. Οι εκπαιδευτικοί σύμβουλοι, για παράδειγμα, έχουν αφεθεί στην τύχη τους αβοήθητοι και αδύναμοι να συμβάλουν στη διαμόρφωση του κατάλληλου παιδαγωγικού πλαισίου για την αξιοποίηση των ΤΠΕ σε όλα τα γνωστικά αντικείμενα και στις διαθεματικές / διεπιστημονικές προσεγγίσεις της μάθησης, που ευνοούνται ιδιαίτερα με τη χρήση του υπολογιστή, των πολυμέσων και των δικτύων.

Πέρα από το τις πταίει μένει να δούμε τι μέλλει γενέσθαι. Γιατί αν επαναλάβουμε τα λάθη μας τότε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.