Αυτό είναι το πρώτο άρθρο που υπαγορεύω. Όχι το όνειρό μου για ένα γραμματέα έγινε πραγματικότητα, ούτε το όνειρο του επεξεργαστή κειμένου που τον υποκαθιστά υλοποιήθηκε. Απλά μάλλον το τελευταίο συνέδριο μου έπεσε κομματάκι βαρύ με αποτέλεσμα να καταλήξω στα επείγοντα και έκτοτε να θαυμάζω τις αποχρώσεις του ταβανιού του δωματίου 417.

Όχι ότι δεν με είχαν προειδοποιήσει οι φίλοι μου ότι τα πολλά συνέδρια βλάπτουν σοβαρά την υγεία. Οι μικρόκοσμοί τους συχνά εκλύουν δηλητηριώδη αέρια κι εκεί οι ήρωες δεν έχουν απαραίτητα άπειρες ζωές. Ίσως είναι και τα συνέδρια ένας εθισμός. Στο μικρόκοσμο των συνεδρίων το πρώτο που παρατηρείς είναι ότι θυμίζουν ένα μικρό χωριό, έχουν σταθερό -πάνω-κάτω- πληθυσμό. Ολοένα συναντιέσαι με τους ίδιους ανθρώπους. Στην αρχή τους χαιρετάς μετά αυτό αρχίζει να σε κουράζει. Ο χρόνος φαίνεται να ακινητεί. Σχολιάζεσαι και στο τέλος πιάνεις τον εαυτό σου να υποκύπτει και να σχολιάζει. Δεν ξέρω ειλικρινά στις πόσες χειραψίες και πισώπλατες μαχαιριές καίγεσαι.

Το συγκεκριμένο συνέδριο το είδα λίγο απολογιστικά. Ηταν κάτι σαν προσωπικό στοίχημα να σταματήσω να γκρινιάζω για την εκπαιδευτική τεχνολογία μετά την παρέλευση μιας πενταετίας. Διαφορετικά ο κίνδυνος της γραφικότητας παραμονεύει. Το ομολόγησα άλλωστε ότι το μόνο που μου μένει είναι ο δρόμος της σιωπής.

Το 1999 λοιπόν είναι η χρονιά που επίσημα αρχίζουμε να ασχολούμαστε με την επιμόρφωση οι πρώτοι μεταπτυχιακοί φοιτητές του προγράμματος Ε42. Η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών που ενεπλάκησαν είχε την ευκαιρία μέσα σε μία τριετία να μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που έβαλε την υπογραφή της σε μία αίτηση. Η υπηρεσία στην πραγματικότητα ποτέ δεν μπόρεσε να χειριστεί αυτό το πρόγραμμα αφού επέλεξε να μην το λειτουργήσει θεσμικά. Τα προγράμματα επιμόρφωσης εμφάνισαν εγγενείς αδυναμίες συντονισμού των δράσεών τους και εγκαταλείφθηκαν εν μία νυκτί αφήνοντας ξεκρέμαστους τόσους ανθρώπους, επιμορφωτές και επιμορφούμενους.

Τα πολυδιαφημισμένα λογισμικά ακολούθησαν τη μοίρα των προγραμμάτων που τα χρηματοδότησαν. Ψήλωσαν με το ψήλωμα των προγραμμάτων και συρρικνώθηκαν με το τέλος τους. Στα συνέδρια αυτής της πενταετίας παρακολουθήσαμε σωρεία διθυραμβικών παρουσιάσεων λογισμικών. Τι έχουμε σήμερα στα χέρια μας; κάποια σκονισμένα cd στις βιβλιοθήκες των σχολείων.

Τα μηνύματα από τις σχολικές τάξεις σε όλο τον κόσμο αποκαλύπτουν ότι, παρόλο που η διδακτική διαφόρων μαθημάτων και το εκπαιδευτικό λογισμικό ενηλικιώθηκαν, δεν κατάφεραν να διεισδύσουν αποτελεσματικά στη διδακτική πράξη, να διαμορφώσουν το δάσκαλο  έτσι, ώστε να παίξει το ρόλο του διαμεσολαβητή. Στην Ελλάδα δεν έχουμε να σημειώσουμε την ενηλικίωση έστω ενός εκπαιδευτικού λογισμικού που να μπορούμε με περηφάνια να το εξάγουμε. Η τάξη στάθηκε αμείλικτη με τα περισσότερα και τα καταδίκασε στη λήθη του ντουλαπιού.

Πολύ θα ήθελα να βρω μία νότα αισιοδοξίας για τον επίλογο για να μην κατηγορηθώ για μηδενισμό. Ας μου επιτρέψει ένα δάνειο η Δημουλά.

Ερασιτέχνης άνθρωπος είμαι
πόσο καλύτερα παράπονα να φτιάξω;