Αρχική

Terra computerata

Ενα κρυμμένο φως

_____________________  

  Αν ήμουν στην Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων θα είχα επιλέξει ως θέμα έκθεσης αποσπάσματα της ομιλίας του Μίκη Θεοδωράκη κατά την τελετή αναγόρευσης του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Βόλος 25.5.2006
 

...Τότε μετά από 20 και 30 χρόνια, φοβάμαι πολύ ότι δεν θα γελούν μόνο με μας αλλά και θα κλαίνε. Αν και εφόσον θα υπάρχουν Ελληνες με την ιστορική σημασία που έλαβε η λέξη αυτή χάρη στα επιτεύγματα και τις θυσίες των προγόνων μας. Θυμηθείτε πόσοι αγώνες έγιναν και πόσο αίμα χύθηκε για να μη χαθεί η ρίζα που μας συνδέει με την Ιστορία μας. Για να διατηρήσουμε τη γλώσσα μας την ελληνική, τα ήθη και τα έθιμά μας τα ελληνικά και τα τραγούδια μας τα ελληνικά. Θα υπάρχουν άραγε όλα αυτά στο μέλλον; Ήδη μετά τους χλευασμούς των ξένων, η χλεύη εναντίον του εαυτού μας όχι μόνο έχει ξεκινήσει από εγχώριους χλευαστές, αλλά τείνει να λάβει τη μορφή μιας ιδεολογικής τρομοκρατίας. Ο θαυμασμός προς τους ξένους και η περιφρόνηση για καθετί δικό μας έχουν ήδη ανοίξει έναν επικίνδυνο κατήφορο προς τον αφελληνισμό μας, ξεκινώντας από τη νεολαία, τη διανόηση και τους αυτοαποκαλούμενους «ευαίσθητους χώρους της κοινωνίας».

Και όμως όλα αυτά και πόσα άλλα στραβά και ανάποδα που χαρακτηρίζουν και σήμερα την επιφάνεια της πολιτικής μας κυρίως ζωής, δεν εμπόδιζαν και δεν εμποδίζουν τη χώρα και τον λαό να προχωρά. Στο σημείο αυτό θέλω να σταθώ ιδιαίτερα, γιατί η επιφάνεια της καθημερινότητας που γυαλίζει σαν το γυαλί της τηλεόρασης κρύβει το βάθος και την ουσία των πραγμάτων. Κρύβει την αλήθεια της πραγματικής πραγματικότητας, που είναι ο ρόλος του λαού, δηλαδή των απλών ανθρώπων, στη βήμα με βήμα πορεία του προς τα εμπρός.

Και θα έλεγα ακόμα ότι το ελληνικό κράτος, η Πολιτεία, οι πολιτικοί και οι παραπολιτικοί κύκλοι βάζουν φρένο σ' αυτή την πορεία. Με άλλα λόγια πιστεύω ότι δίχως αυτό το συγκεκριμένο κράτος, τη συγκεκριμένη πολιτική τάξη και οικονομική ολιγαρχία, ο λαός μόνος του θα προχωρούσε με μεγαλύτερο βηματισμό και θα πήγαινε ακόμα πιο μπροστά. Γιατί αντίθετα απ' ό,τι λέγεται κι απ' ό,τι πιστεύεται, ο ελληνικός λαός είναι φιλόπονος, εργατικός, νοικοκύρης αλλά συγχρόνως ανικανοποίητος, τολμηρός, πολυμήχανος, φιλόδοξος.

Δεν είναι τυχαίο ότι στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκε μόνος να παλεύει στο πλευρό της Αγγλίας τον ναζισμό, όταν όλη η Ευρώπη είχε βυθιστεί στο σκοτάδι. Όπως βρέθηκε και πάλι μόνος σε όλη την Ευρώπη να διαμαρτύρεται κατά των Νατοϊκών βομβαρδισμών στο Βελιγράδι. Υπάρχει δηλαδή στη ρίζα του λαού μας ένα κρυμμένο φως, που έρχεται στην επιφάνεια κάθε φορά που θα υπάρξει κάποια μεγάλη πρόκληση που θα τον ταρακουνήσει.

Έχουμε όμως, όπως έχει αποδειχθεί, ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο ελάττωμα: Είμαστε εύπιστοι, πιστεύουμε εύκολα κι όταν πιστεύουμε τα δίνουμε όλα για όλα. «Λαέ ευκολόπιστε και πάντα προδομένε», μας προειδοποίησε εδώ και δύο αιώνες ο εθνικός μας ποιητής. Εμείς όμως τίποτα, Δεν βάζουμε μυαλό. Μετρώ πόσες φορές πήγαμε τυφλά και μαζικά με τον έναν ή τον άλλον ηγέτη, το ένα ή το άλλο κόμμα, και δεν βρίσκω λογαριασμό. Και ενώ τρώμε τα μούτρα μας, δεν βάζουμε μυαλό. Ετσι φτάσαμε έως εδώ και είναι φυσικό να είμαστε κουρασμένοι, απογοητευμένοι και να μην πιστεύουμε πια σε τίποτα.

Και κυρίως διαπιστώνω με λύπη αλλά και αγωνία ότι παύουμε σιγά-σιγά να πιστεύουμε στον εαυτό μας, στην εθνικότητά μαs, στις ρίζες και στις παραδόσεις μας. Με μια λέξη παύουμε να πιστεύουμε στην Ελλάδα. Κι αυτό γίνεται για μας ακόμα πιο επικίνδυνο εάν σκεφτούμε ποια και πόσο δύσκολη και κρίσιμη ιστορική περίοδο διανύουμε.

...Υπάρχει όμως και μια τρίτη εισβολή, αυτή της ομοιογενούς υπερατλαντικής υποκουλτούρας, που έχει κατακλύσει σχεδόν όλες τις χώρες και που προετοιμάζει την οικονομική παγκοσμιοποίηση αλλά και βοηθά ώστε η επιθετική πολιτική να παίρνει τον χαρακτήρα μιας δήθεν άμυνας και υπεράσπισης της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας με την επιβολή του αμερικάνικου τρόπου ζωής και ψυχαγωγίας, μέσα στον οποίο εγκλωβίζουν κυρίως τη νεολαία, για να την εξουδετερώσουν πολιτικά και εθνικά.

Θα λέγαμε λοιπόν, ότι έχουν ξεκινήσει να φυσούν νέοι ιστορικοί άνεμοι, που όλο και θα αυξάνουν τη δύναμή τους, με αποτέλεσμα να παρασύρουν στο πέρασμά τους ακόμα και ολόκληρους λαούς. Να τους κάνουν δηλαδή να χάσουν την εθνική τους οντότητα, τον πολιτισμό και την ιστορική τους μνήμη και να τους μετασχηματίσουν σε θλιβερούς οικονομικούς και πολιτιστικούς πελάτες και έρμαια μιας ξένης θέλησης.

Μπροστά σ' αυτόν τον κίνδυνο, σας ρωτώ, πώς θα αντισταθεί η χώρα μας; Σαν ένα δέντρο χωρίς ρίζες ή σαν ένας βράχος;

Είναι όμως σήμερα βράχος ο τόπος μας; Είναι βράχος το δημοκρατικό μας πολίτευμα, είναι βράχος η ελληνική κοινωνία και ο ελληνικός λαός;

Η τοποθέτηση απέναντι στο ερώτημα αυτό είναι καθήκον του καθενός μας. Οπως άλλοτε το 114, δηλαδή το άρθρο του προηγουμένου μας Συντάγματος στήριζε την τήρησή του στον πατριωτισμό των Ελλήνων, έτσι και τώρα το αν θα πρέπει να κάνουμε τη χώρα μας βράχο στηρίζεται στον πατριωτισμό μας. Και αν μια κοινότητα πολιτών έχει απέναντι στο πρόβλημα αυτό αυξημένες ευθύνες, αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη απ' την εκπαιδευτική, δηλαδή όλους εσάς τους καθηγητές και τους φοιτητές, που οι μεν προετοιμάζετε και οι δε συμβολίζετε το μέλλον της χώρας.

...Η θέση μου είναι τραγική, γιατί αφιέρωσα όλη τη ζωή μου για να αξιωθώ να δω κάποτε τους Έλληνες να είναι επιτέλους ανεξάρτητοι, με ίδια δικαιώματα και ίδιες δυνατότητες για τον κάθε πολίτη και με ένα δημοκρατικό σύστημα που να λειτουργεί δίκαια και αξιοκρατικά, σύμφωνα με τη θέληση ενός κυρίαρχου λαού μορφωμένου και πολιτισμένου και τελικά περήφανου και ευτυχισμένου. Ομως τώρα, ανήμπορος πια και υποταγμένος στην ανελέητη μοίρα των θνητών, δεν έχω πια άλλο τρόπο να βοηθήσω, παρά διατυπώνοντας ευχές έστω και μη γνωρίζοντας σε ποιον θα πρέπει να τις απευθύνω για να τις ακούσει. Ένα σας λέω μόνο: Φυλαχτείτε! Αντισταθείτε! Φυλαχτείτε και Αντισταθείτε όσο υπάρχει ακόμα καιρός, γιατί σε λίγο θα είναι αργά. Το βήμα αυτό με αναγκάζει να είμαι ειλικρινής και τίμιος απέναντί σας. Και μακάρι οι φόβοι μου να διαψευστούν.

<----- Αρχική

Αρθρα 2006 Ας κάνουμε ταμείο Για να δούμε τι θα δούμε   Είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη   Τεχνολογίας αγώνας γόνιμος   Φτου ξελευτερία!   Αρθρα 2005   Περί στρατηγικής Τεχνολογίας αστοχίες Ξεφυλλίζοντας Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι Οταν η Κλειώ μετακομίζει στο διαδίκτυο Σαν τους Ίκαρους Το πλοίο σαλπάρει Mea culpa!   Η λέξη της χρονιάς   London Calling Μια προσευχή για τη Σοφία Αρθρα 2004-5   Παλαιότερα άρθρα της terra computerata  Έτη: 2001-3