|
Γκαίτε
Φάουστ
Α΄μέρος
Α! ποια αναγάλλια
εμπρός σε αυτή τη θέα
Μεμιάς όλα τα φρένα
μου περνά!
Αισθάνομαι μια νέα ,
ιερή χαρά
Στις φλέβες μου να
ρέη με φλόγα νέα.
Από θεό έχουν τα
σημεία αυτά γραφή,
Που την αντάρα μέσα
μου σιγάζουν,
Στην άμοιρη καρδιά
χαρά σταλάζουν
Και σα μιαν ορμή
κρυφή
Γύρω τις δύναμες της
φύσης ξεσκεπάζουν;
Θεός μην είμαι; Ο
νους φωτίζεται!
Στις καθαρές γραμμές
εδώ
στη δράση της η φύση
μου φανίζεται.
Τώρα μόλις τι λέει ο
σοφός νοώ:
"Ο μαγικός ο κόσμος
δεν εκλείστη
Κλειστός ο νους σου
είναι, η καρδιά νεκρή!
Ακούραστος να λούσης
ξύπνα, μύστη,
Το γήινο στήθος μες
στη ροδαυγή!"
Πως όλα υφαίνονται
μαζί,
Το ένα στ΄άλλο
ενεργεί ενεργεί και ζη!
Πως δυνάμεις
ουράνιες αραδιάζουν
Απάνω κάτω και
χρυσούς κάδους αλλάζουν!
Με φτερά, που
ευτυχία ευωδιάζουν,
Από τα ουράνια τη γη
σκίζοντας περνούνε
Και με αρμονία το
σύμπαν πλημμυρούνε!
Τι όραμα! Όμως αχ!
Όραμα μόνο!
Που θα σε πιάσω, ω
δίχως τέλος φύση;
Και σένα στήθος,
κάθε ζωής βρύση
Που πίνει και
ουρανός και γη! Η ξερή
καρδιά μου εσένα
λαχταρεί –
τρέχεις, ποτίζεις,
κι άδικα εγώ λιώνω!
Ένιωσα εκείνη τη
χαρούμενη ώρα
Τόσο μικρή, τόσο
μεγάλη την ψυχή
Μα εσύ σκληρά
μ΄έσπρωξες πίσω τώρα
Στην ανθρώπινη μοίρα
την τυφλή.
Τι να ξεφύγω ποιος
θα μου το μάθη;
Σκλάβος να γίνω
εκείνης της ορμής;
Αχ οι πράξεις μας,
όσο και τα πάθη,
Μας φράζουνε το
δρόμο της ζωής.
Γραφείο / Αρχείο /
Ημερολόγιο /
Χειρόγραφα /
Βιογραφικά
/ Σημειώσεις /
Οδηγίες χρήσης
<-----
Αρχική
| 