|
S.T. Coleridge
Η
Μπαλλάντα του Γέρου Ναυτικού
Πέμπτο μέρος
Το πυκνό μαύρο σύννεφο σχίστηκε,
Κι ακόμη η Σελήνη βρισκόταν στο πλάι του:
Όπως νερά που από ψηλή βραχοκορφή τινάζονται,
Έτσι έπεσε ο κεραυνός χωρίς καμιά προεξοχή,
Ένα πλατύ και απότομο ποτάμι.
Ο βουερός άνεμος ποτέ το καράβι δεν έφτασε
Μα το καράβι τώρα κινιόταν προς τα μπρος!
Κάτω από την αστραπή και τη Σελήνη
Οι νεκροί έβγαλαν ένα στεναγμό.
[…]
Κάθε γλυκύς ήχος γύρω τριγύρω πέταγε,
Κι ακοντιζόταν ύστερα στον Ήλιο
Αργά οι ήχοι γύριζαν πίσω ξανά,
Αναμιγμένοι τώρα, ο ένας με τον άλλο.
Καμιά φορά από τον ουρανό
τον κορυδαλλό άκουγα να τραγουδά
Καμιά φορά όλα τα μικρά
Πουλιά που υπάρχουν
Πως φαίνονταν τη θάλασσα και
Και τον αέρα να γεμίζουν
Με τη γλυκιά και ακατάληπτη γλώσσα τους!
Και ήταν σαν να έπαιζαν
Όλα τα όργανα μαζί,
Τώρα σαν ένας μοναχικός αυλός
Και τώρα είν' ένα τραγούδι αγγέλου
Που κάνει τους ουρανούς να μένουν βουβοί.
Μέρος έκτο
Ακίνητος όπως ο σκλάβος
Μπροστά στον αφέντη του,
Ο ωκεανός δεν έχει ούτ' ένα ρεύμα αέρα
Το μεγάλο φωτεινό μάτι του
Ακόμη πιο ασάλευτα
Στη Σελήνη πάνω είναι ριγμένο –
[…]
Μα γρήγορα ένας άνεμος πάνω μου φύσηξε,
Χωρίς είτε ήχο ή κίνηση να προκαλέσει:
Ο δρόμος του πάνω στη θάλασσα δεν ήταν,
Μ' ένα ρυτίδιασμα ή με σκια.
Σήκωσε τα μαλλιά μου, το πρόσωπο
Μου ρίπισε σαν ανοιξιάτικος ζέφυρος
Μες σε λιβάδι – Παράξενα
Με τους φόβους μου αναμίχτηκε,
Αλλά τον ένιωσα σαν καλωσόρισμα.
[…]
Του λιμανιού ο όρμος σαν γιαλί
Διάφανος ήταν,
Τόσο λεία ήτανε στρωμένος!
Και το φεγγαρόφωτο στον όρμο πάνω
Είχε απλωθεί,
Και η σκια της σελήνης.
Κι από φως σιωπηλό ο όρμος ήτανε λευκός,
Μέχρι που από τον ίδιο μέσα βγαίνοντας
Πολλές μορφές, που ήτανε σκιές
Πήρε ένα χρώμα κόκκινο βαθύ.
[…]
Καθένα από αυτά τα σεραφείμ
Με το χέρι του ένευε:
Ήταν ένα ουράνιο θέαμα!
Έμοιαζαν με σινιάλα
Που γίνονταν προς τη στεριά,
Ένα αξιολάτρευτο φως το καθένα τους.
Ήταν μια συντροφιά από σεραφείμ,
Και το καθένα με το χέρι ένευε,
Φωνή δεν έβγαζαν –
Φωνή καθόλου μα η σιωπή βυθιζόταν
Σαν μουσική μέσα στην καρδιά μου.
Μέρος έβδομο
[…]
Μέσα σε μια στιγμή το κορμί μου συσπάστηκε
Από αγωνία αξιοθρήνητη,
Που μ' ανάγκασε την ιστορία μου πάλι ν' αρχίσω
Κι έπειτα μ΄άφησε ήσυχο και πάλι.
Κι από τότε σε ώρα απροσδιόριστη
Η αγωνία γυρνά και πάλι:
Κι ώσπου να πω τη φρικτή ιστορία μου,
Τούτη η καρδιά μέσα μου φλέγεται.
Περνάω, όπως η νύχτα, από χώρα σε χώρα
Μιαν αλλόκοτη δύναμη έχω
Που να μιλώ με κάνει
Απ' τη στιγμή που βλέπω την όψη του
Γνωρίζω τον άνθρωπο
Που να με ακούσει πρέπει:
Σ' αυτόν την ιστορία μου διδάσκω.
Γραφείο / Αρχείο /
Ημερολόγιο /
Χειρόγραφα /
Βιογραφικά
/ Σημειώσεις /
Οδηγίες χρήσης
<-----
Αρχική
|
