|
Δάντη-
Θεία Κωμωδία
Καθαρτήριο
Έβλεπα ήδη στο ξεκίνημα της μέρας
το
μέρος της ανατολής όλο ροδισμένο και τον άλλο
ουρανό ντυμένο γαλήνη
και
το πρόσωπο του ήλιου να γεννιέται σκιασμένο,
ώστε από την ομίχλη των ατμών
το
μάτι να αντέχει τη λάμψη για πολύ.
Έτσι μες σε ένα σύννεφο από άνθη
από
χέρια αγγελικά ανυψωμένο
που
και πάλι μέσα και έξω έπεφτε,
πάνω
σε ένα λευκό πέπλο φέροντας στεφάνι από ελιά,
μια
κυρά μου παρουσιάστηκε, ντυμένη κάτω από μια πράσινη κάπα
στο
χρώμα της ζωντανής φλόγας.
Και
το πνεύμα μου, που ήδη από τόσο καιρό
στην
παρουσία της δεν καταβλήθηκε
από
θάμβος, έκπληξη και δέος,
πριν
το βλέμμα αυτήν αναγνωρίσει,
από
την κρυφή αρετή που από κείνη έρρεε,
ένιωσε τη σφοδρή δύναμη της αρχαίας αγάπης.
Μόλις χτύπησε τα μάτια μου
αυτή
η μεγαλειώδης δύναμη, που με είχε ήδη μια φορά διαπεράσει
πριν
από την παιδική μου ηλικία βγω,
στράφηκα στα αριστερά μου
με
την εμπιστοσύνη που ένα παιδί στη μάνα του τρέχει
όταν
φοβάται, ή είναι σε απελπισία.
Έτσι όπως το χιόνι μέσα στα ζωντανά δάση
στα
νώτα της Ιταλίας κρυσταλλώνει
από
τους Ιλλυρικούς ανέμους παγωμένο
μετά, λιώνει και μέσα του χύνεται
με
τις πνοές από τη γη της Αφρικής
έτσι
όπως και από τη φωτιά λιώνει το κερί,
έτσι
ήταν χωρίς στεναγμούς και δάκρυα
πριν
άδουν αυτοί που αιώνια τους ρυθμούς φυλάσσουν
μελωδίες σύμφωνες με τους αιώνιους κύκλους.
'Οταν
όμως από τις γλυκύτατες μελωδίες εννόησα
τον
προς εμένα έλεον,
έλεγα "γυναίκα γιατί αυτόν λυπείς έτσι;"
Ο
πάγος που την καρδιά μου πίεζε
νερό
και αέρας έγινε, και με αγωνία
μέσα
από τα μάτια και το στόμα ανέβλυσε από το στήθος.
Παράδεισος
Και
αυτή, από την οποία κρυφές τις σκέψεις να κρατήσω δεν μπορούσα,
στράφηκε σε μένα τόσο γεμάτη χαρά όση ομορφιά,
να
πει: οδήγησε το γεμάτο ευγνωμοσύνη νου σου στο Θεό,
που
μας ένωσε μαζί με το κοντινότερο αστέρι.
Έτσι
το βλέμμα της, καθώς μέσα από τα μάτια της
στη
φαντασία μου χυνόταν, έγινε δικό μου…
Και
αυτή που με γνώριζε όπως εγώ τον εαυτό μου.
Γραφείο / Αρχείο /
Ημερολόγιο /
Χειρόγραφα /
Βιογραφικά
/ Σημειώσεις /
Οδηγίες χρήσης
<-----
Αρχική
| 