|
Terra
computerata
Περιμένοντας τη νίκη, πεθαίνεις...
Tου Θανου Οικονομοπουλου
Αν ρίξουμε γύρω μας μια ψύχραιμη ματιά, όσο το δυνατόν πιο
αποφορτισμένη από το γεγονός πως και εμείς που «παρατηρούμε»
αποτελούμε οργανικό στοιχείο του «προς παρακολούθηση» φαινομένου, θα
διαπιστώσουμε χωρίς καμιά δυσκολία πως ως κοινωνία και «οργανωμένη»
πολιτεία, βασανιζόμαστε – και αναζητούμε λύσεις, χρόνια ολόκληρα...
– από προβλήματα που οι άλλες ανεπτυγμένες κοινωνίες και τα κράτη
αντιμετώπισαν, συγκρούστηκαν και έλυσαν πριν από... μισό και βάλε
αιώνα! Από το τι Παιδεία θέλουμε (και τη θέλουμε επειδή τη
χρειαζόμαστε!), μέχρι τι σόι δημόσια διοίκηση πρέπει να αποκτήσουμε
για να διαχειριζόμαστε την καθημερινότητά μας, πώς θα κάνουμε καθαρά
και παστρικά τις δημόσιες προμήθειές μας, θα αναθέτουμε την
κατασκευή των μεγάλων έργων υποδομής, πού και πώς θα κτίζουμε, χωρίς
να καταστρέφουμε τη χώρα, πώς θα διαχειριζόμαστε το περιβάλλον, τους
(λιγοστούς...) υδάτινους πόρους μας, πώς θα διασφαλίζουμε τα
ανθρώπινα δικαιώματα, πώς θα χρηματοδοτούμε τη βασική υποχρέωση ενός
κράτους να ασκεί κοινωνική πολιτική υπέρ των αδυνάτων...
Σε όποιον τομέα και αν εστιάσουμε την προσοχή μας, θα διαπιστώσουμε
πως ως «οργανωμένο» σύνολο υστερούμε δραματικά (και ας έχουν γίνει
κάποια βήματα προς την ορθή κατεύθυνση) από τα άλλα ανεπτυγμένα
κράτη της ευρωπαϊκής «γειτονιάς», της οποίας αποτελούμε μέρος εδώ
και 1/4 του αιώνα, και η οποία μάλιστα για να κάνουμε τα αναγκαία
βήματα εκσυγχρονισμού μας, μας έχει τροφοδοτήσει τα τελευταία 26
χρόνια με ένα πακτωλό κεφαλαίων, που όμοιός του ποτέ άλλοτε δεν
εισέρευσε στη χώρα, αλλά και με μια έτοιμη και δοκιμασμένη
τεχνογνωσία για να «αλλάξουμε». Χρήσιμα «κεφάλαια» και τα δύο, που
με... αξιοθαύμαστο τρόπο καταφέραμε να κατασπαταλήσουμε με
αδιαφανείς και διαπλεκόμενους τρόπους, με αποτέλεσμα να παράξουμε το
μικρότερο δυνατό έργο, «κέρδος», πρόοδο...
Είναι βέβαιο πως ως χώρα και κοινωνία, ποτέ δεν κατορθώσαμε να
αποκτήσουμε ένα ενιαίο «εθνικό όραμα». Ενα μελετημένο,
επεξεργασμένο, λεπτομερές πρόγραμμα δράσης, που να εξηγεί «πού»
βρισκόμαστε, «πού» θέλουμε και πρέπει να φθάσουμε, αλλά και... «πώς»
θα φθάσουμε μέχρις εκεί, με τι προσπάθειες και αλλαγές και με ποιους
(και από πού...) πόρους.
Δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία, πως την καίρια και αποφασιστική
ευθύνη γι’ αυτό που θα τολμήσουμε να ονομάσουμε «νεοελληνική κατάρα»
τη φέρουν οι πολιτικές ηγεσίες που διαφεντεύουν τα τελευταία χρόνια
το «εθνικό σκάφος». Θα πρέπει, όμως, κάποια στιγμή να αποφασίσουμε
(γιατί, σαν πιάσεις «πάτο», το μόνο που σου μένει είναι να τινάξεις
τα πόδια για να ανέβεις το γρηγορότερο στην επιφάνεια να πάρεις
ανάσες ζωής!) πως ένα πολύ σημαντικό μερίδιο ευθύνης, έχουμε και
εμείς ως πολίτες και ως κοινωνία, που έχουμε αφεθεί στην αμηχανία,
την αδράνεια, το «βόλεμα» του να μην αλλάξει τίποτα και να μείνουν
όλα τα ίδια, όπως τα μάθαμε και τα συνηθίσαμε.
Η κοινωνία, όπως άλλωστε και η Φύση είναι «συντηρητική». Φοβάται τις
αλλαγές, το νέο, το πείραμα, την έξοδο από την «ασφάλεια» της
συνήθειας και της πεπατημένης. Τόσο η Φύση, όμως, όπως και οι
κοινωνίες, έχουν αποδείξει πως διακρίνονται και από «κάτι» άλλο: την
ικανότητά τους να... επιβιώνουν, τολμώντας κάποια στιγμή τις
«αλλαγές», που μέχρι πρότινος φοβούνταν, ανατρέποντας «δεδομένα» και
«βεβαιότητες», τινάζοντας τα πόδια στον πάτο για να ανέβουν να
πάρουν ζωογόνο αέρα, πριν είναι πολύ αργά! Το ’καναν άλλες κοινωνίες
και πολιτείες (με λάθη, ενδεχομένως, ανάγκες διορθωτικών κινήσεων
και επαναπροσδιορισμού στόχων – αλλά το τόλμησαν!) και βλέπουμε ότι
κατάφεραν να βγουν από το τέλμα και την απραξία, να προσαρμοσθούν
στις νέες ανάγκες και απαιτήσεις. Εμείς;
Και μόνο στην τρέχουσα επικαιρότητα αν μείνουμε, διαπιστώνουμε ότι
(ως πολίτες, πλέον, ως κοινωνικό σύνολο!) φοράμε τις διάφορες
«προβιές» μας, οχυρωνόμαστε πίσω από φοβικά σύνδρομα, ξεπερασμένα εκ
των πραγμάτων ιδεολογήματα, συντεχνιακά, κομματικά, μικροπολιτικής
εμβέλειας «συμφέροντα» (υποτίθεται!) και συνεπικουρούμενοι από τις
ευκαιριακές κομματικο-πολιτικές «αντιδράσεις», λέμε ένα γενικό και
αφοριστικό «όχι» σε κάθε πρόταση αλλαγής και προσαρμογής στις νέες
απαιτήσεις (αλλαγές που έχουμε δει να γίνονται και να αποδίδουν
«αλλού») κάνουμε σαν τις στρουθοκαμήλους, που χώνουν το κεφάλι στην
άμμο για να αποφύγουν να δουν τον κίνδυνο, την πρόκληση!
Θα αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή τον διαρκώς διαμορφούμενο και
μεταβαλλόμενο κόσμο, σύμφωνα με τις συνακόλουθες νέες ανάγκες και
απαιτήσεις του, θα αποκτήσουμε μια φρέσκια ματιά για τα πράγματα και
τις προκλήσεις του «αύριο» (που για τη χώρα, είναι ήδη... χθες!) θα
γίνουμε με άλλα λόγια... ρεαλιστές, ώστε να επιδιώξουμε κάποια
στιγμή την ουτοπία, το κυνήγι της οποίας και μόνο κάνει τον κόσμο
να... γυρίζει;
Σίγουρα μια τέτοια εθνική αναγεννητική πορεία, θέλει φωτισμένες
ηγεσίες και πίστη στην ανάγκη των αλλαγών. Ας πάψουμε, όμως, κάποια
στιγμή πριν να ’ναι πολύ αργά να... μεμφόμεθα τις πολιτικές μας
ηγεσίες και μόνο, αφήνοντας στο απυρόβλητο εμάς τους ίδιους ως
πολίτες και συστατικά του κοινωνικού συνόλου!
Χωρίς αυτή την αμφίδρομη επικοινωνία, την ώσμωση πολιτών και
πολιτικών ηγεσιών, θα είμαστε καταδικασμένοι στην αδράνεια και την
απραξία που μας χαρακτηρίζει δεκαετίες ολόκληρες (και το «αστείο»:
το... διαπιστώσαμε και το καταγγέλλουμε κιόλας!) θα αποδεικνυόμαστε
όλο και πιο πολύ ανίκανοι να διαχειρισθούμε τη διαπιστούμενη
«αβεβαιότητα» και την πρόκληση των καιρών (όλοι οι «καιροί» είχαν
μαζί αβεβαιότητες και προκλήσεις!) που ο άνθρωπος δεν μπορεί να την
αντιμετωπίσει δυναμικά και με προοπτική, δίχως τόλμη και φαντασία!
Τι νόημα έχει να... συνομολογούμε θεωρητικά και στα καφενεία πως «το
πράγμα δεν πάει άλλο!», και πως η χώρα έχει ανάγκη μεγάλων αλλαγών
και μεταρρυθμίσεων προκειμένου να συντονιστεί με τις παγκόσμιες
εξελίξεις και την άλλη στιγμή να «βολευόμαστε» με τη σκέψη του...
«αρκεί να μη θίξει το στάτους κβο μας»;
Δείτε τα ακατανόητα με τη συνταγματική μεταρρύθμιση (και τούτη μα
και την προηγούμενη – εν πολλοίς μικροκομματικής,
«συμφεροντολογικής» σκόπευσης!) που θα έπρεπε (και πρέπει!) να την
εκμεταλλευόμαστε ώστε να αλλάξουμε το πλαίσιο δράσης, να ορίσει τις
νέες «αρχές εταιρικής διακυβέρνησης», έτσι που να μας βοηθήσει να
συμβιώσουμε στην τεράστια παγκοσμιοποίηση, με ελπίδες... επιβίωσης
αλλά και ευημερίας...
Στα πεδία των μαχών διακρίνεις εκατομμύρια σκελετούς να ασπρίζουν
στον ήλιο... Είναι όλοι εκείνοι, που στο γλυκοχάραμα της νίκης,
κάθισαν να την περιμένουν. Και περιμένοντας, πέθαναν...
K 28/1/2007
Μη διστάσετε να καταθέσετε απόψεις στο σεπαρέ μας
let's blog together
------------------------------------------------------------
Διαθέτουμε και :
Φρέσκα -
φρέσκα και λαχταριστά
Μπορείτε
να συμπεριλάβετε έναν σύνδεσμο προς τις σελίδες του netschoolbook
χωρίς φόβο, με πάθος και χωρίς πάθος.
Tα πνευματικά δικαιώματα
των κειμένων ανήκουν στους δημιουργούς τους, οι οποίοι - μεταξύ
πολλών άλλων -διατηρούν και το δικαίωμα να αλλάξουν και απόψεις
χωρίς να χρειαστεί να αποκηρύξουν τα γραφόμενά τους.
Αν θελήσετε
να αναπαράγετε τα κείμενα, έντυπα, ηλεκτρονικά ή ψηφιακά
σας
παρακαλούμε να μας το γνωστοποιήσετε πριν. Δε μπορούμε
να το απαγορεύσουμε
(απαγόρευση = μέριμνα για κατασταλτικά
μέτρα)απλά, η μη αναφορά στη πηγή, καθώς και η όποια αποσπασματική
αντιγραφή δεν θα είναι καθόλου ευχάριστη για μας και δε θα τιμά
ιδιαίτερα εσάς.
<-----
Αρχική
|
