|
-->
Η Τerra
computerata
ζητά τη βοήθεια της τέχνης για να φτάσει στο μεδούλι του κόσμου
Λευτεριά,
Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Tο φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Aμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου».
Κ.
Καρυωτάκη: Στο άγαλμα της Ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο
Τσιμέντο στο
στόμα
Της Σοφίας
Νικολαΐδου
Πόλεμος με
ραντεβού στην τηλεόραση. Σε όλα τα κανάλια. Μια φωτισμένη πόλη βομβαρδίζεται.
Εικόνα και ήχος στα καλώδια, κι από εκεί στο σπίτι μας. Στα δελτία ειδήσεων η
εικόνα υπερέχει. Ο λόγος υπολείπεται. Η αμηχανία των ρεπόρτερ, που βλέπουν με τα
μάτια τους τον χαλασμό. Η αμηχανία των εκφωνητών: δεν έχουν λόγια να σχολιάσουν
την εικόνα. Κυριαρχούν επιφωνήματα και επίθετα. Τι να πει κανείς; Ποιες λέξεις
να διαλέξει; Πώς το περιγράφει κανείς αυτό;
Η αμηχανία του ακροατή. Βλέπει, ακούει. Εικόνα και ήχος πολέμου. Σκέφτομαι: Η
γλώσσα, μπροστά σε τόσο τελεσίδικες εικόνες, χάνει τα λόγια της. Δεν υπάρχει
ένας τύπος λόγου, που να μπορεί να μιλήσει για κάτι τέτοιο, εν θερμώ.
Η περιλάλητη δίκη υποβάλλει, τηρουμένων των αναλογιών, αντίστοιχα ερωτήματα. Ας
τα ονομάσουμε «ρητορικού» τύπου. Που θα πει: Αν είχαμε κι εδώ συνεχή ροή
εικόνας, με ποιο είδος λόγου θα περιέγραφαν οι εκφωνητές τα δρώμενα; Ιδίως τις
στιγμές που η θερμοκρασία ανεβαίνει: η σύζυγος του νεκρού ανεμίζει τα
πυροβολημένα χαρτονομίσματα που έβγαλε από την τσέπη του άντρα της. Όταν το αίμα
βοά, πώς μιλά κανείς γι' αυτό; Περιγράφει; Σωπαίνει; Σχολιάζει; Και πώς;
Δεν ξέρω.
Ίσως, ελλείπει ένας τύπος απολύτως γειωμένου λόγου, μακριά από κορόνες και
λαρυγγισμούς. Που ονομάζει τα γεγονότα, κολλώντας τις λέξεις απευθείας στα
πράγματα. Όσο γίνεται. Χωρίς τη διαμεσολάβηση χαρακτηρισμών. Ένας τέτοιος τύπος
λόγου, ίσως, να έλκει στοχασμό και όχι μόνο θυμική αντίδραση.
Ίσως πάλι όχι. Δεν ξέρω.
Πάντως, όταν έβλεπα τους βομβαρδισμούς, ένιωθα τσιμέντο στο στόμα.
Στη σελίδα
http://www.iraqbodycount.net μετράμε νεκρούς...
<-----
Αρχική
|
