|
(Άλλος) Ένας αποχαιρετισμός
Δύο
μαθήτριες ενός κάποιου Γ3 ενός κάποιου ελληνικού σχολείου το αποχαιρετούν:
Προτού αφήσουμε οριστικά το σχολείο αυτό που ήταν για τρία (ατελείωτα)
χρόνια το δεύτερο σπίτι μας (ώρες ξεροσταλιάζαμε στις αίθουσες.
Εκεί τρώγαμε, κοιμόμασταν, κουβεντιάζαμε, α ναι κάναμε και μάθημα ενίοτε)
και σας αποχωριστούμε με τη σειρά μας (όλοι δικαιώνονται στο τέλος),
ακολουθώντας τους νέους δρόμους που ανοίγονται τώρα μπροστά μας
(ω ναι έχει και συνέχεια και ακούσαμε φέτος και για τη δια βίου μάθηση
και μας κόπηκαν τα πόδια) θα θέλαμε να σας
εκμυστηρευτούμε πόσο ανεκτίμητα και αξέχαστα ήταν για εμάς όλα όσα ζήσαμε μαζί
σας (μερικές πληγές δεν κλείνουν ποτέ)...
 Οι
γνώσεις που αποκτήσαμε (Τι καινούργια μπλούζα πήρε η Σούλα την Κυριακή, με ποιά
τα έφτιαξε ο Μήτσος και κάτι ψιλοεξισώσεις αλλά αυτές που θα πάει θα ξεχαστούν,
τι στο καλό ολόκληρο καλοκαίρι έχουμε μπροστά μας, να ετοιμαστούμε και
ψυχολογικά), οι συμβουλές που ακούσαμε (του στυλ
«Άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο κλπ, αφού περιέργως πως όλοι είχαν και κάτι
να πουν άσχετα αν τους ρωτούσες η όχι. Μα τέτοια
προθυμία πια?). Οι πλάκες και τα αστεία
(αυτά πράγματι άξιζαν), οι βόλτες (που κάναμε
όλοι γύρω-γύρω στο προαύλιο σαν υπνωτισμένοι, χωρίς να καταλάβουμε ποτέ γιατί
ακριβώς το κάναμε), οι παρέες, οι φιλίες, οι
καινούργιες γνωριμίες που κάναμε και που μακάρι να κρατήσουν μια ζωή. Επίσης να
μην παραλείψουμε τις ωραιότατες και απείρως ενδιαφέρουσες εκδρομές μας στον Άγιο
Κοσμά για να θαυμάσουμε την άγρια φύση (μα είμαστε
σοβαροί?) τις εμπειρίες που αποκομίσαμε
(στο ίσιωμα των μαλλιών και το μακιγιάζ), τις εποικοδομητικές συζητήσεις
με όλους και για όλα( «Κυρία είδατε το ματς χθες?»), τις νίκες μας στον
αθλητισμό (τις οποίες βέβαια ζήτημα είναι να τις είδε
κανείς αφού η ομάδα μας μόνη της έπαιζε κι εμείς λιώναμε στο μάθημα αλλά υγεία),
οι εκδηλώσεις (τις οποίες επίσης έσπευσαν να τις
παρακολουθήσουν με τέτοια αξιοθαύμαστη κατάνυξη που στο τέλος μόνο οι
συμμετέχοντες έμεναν). Μην ξεχάσω και τις κοινές προσπάθειές μας και τον κόπο
που καταβάλαμε καθημερινά να ερχόμαστε στην τρίχα(πράγματι αξιόλογες έχω να
ομολογήσω αλλά περιέργως πως δεν έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης.
Γιατί άραγε?),τ ις υπέροχες απλές κι απέριττες
τάξεις μας (το λακωνίζειν εστι φιλοσοφείν)
με τα μεγάλα παράθυρα, να μπαίνει ο ήλιος, η βροχή, οι σαίτες, τα
νεράντζια, ανάλογα πάντα και να φεύγουν αντίστοιχα κιμωλίες,
γόμες, τετράδια και στιλό) με τις αξιοζήλευτες
καλλιτεχνίες μας παντού (στους τοίχους, στα θρανία,
στις καρέκλες, όπου τέλος πάντων έβρισκαν χώρο οι καταπιεσμένοι μαθητές να
ξεδιπλώσουν την αστείρευτη δημιουργικότητά τους) και τέλος οι αξιαγάπητοι
καθηγητές μας που μας παίδεψαν και τους παιδέψαμε όλο το χρόνο αλλά που θα
θυμόμαστε πάντα με χαμόγελο.
Την κάθε αγωνία, το άγχος, την κούραση (μας
βγήκε η ψυχή τρία χρόνια) αλλά και τη δικαίωση, την
(απέραντη πάντα) ικανοποίηση (λέμε τώρα), την κάθε μέρα που περάσαμε εδώ (και η
ειδικά η μαγική στιγμή που τη σβήναμε από το ημερολόγιο μετρώντας ανάποδα για
τις διακοπές), την κάθε πληροφορία που συλλέξαμε
(ξέρατε εσείς πόση ώρα διαρκεί το secret combination?
Δεν το ξέρατε!), αλλά και τις (ασήμαντες) διαφωνίες
και φιλονικίες μας που κατέληγαν συνήθως σε (ασήμαντες) βιαιοπραγίες και
(ασήμαντα) κατάγματα. Οτιδήποτε μας απασχόλησε στα
χρόνια μας εδώ (μα γιατί δεν μου μιλάει ο Λάκης?), τις
δυσάρεστες, μα πολύ περισσότερο τις ευχάριστες και ανέμελες στιγμές μας (κενά,
διαλείμματα, ξέρετε τώρα μην επαναλαμβανόμαστε), τις
ζήσαμε και τις μοιραστήκαμε μαζί σας (θέλοντας
και μη). Κάθε καινούργιο κατόρθωμα, κάθε κατάκτηση, κάθε πρόοδο, κάθε βήμα
μπροστά (ή πίσω, ή διαγώνια, το κατά δύναμιν ο
καθένας) το υλοποιήσαμε μαζί σας (Πως θα πορευόμουν
εγώ στη ζωή αν κάποιος ευγενικός, καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν μου μάθαινε το
μονοκοτυλήδονο πχ? Ε? Πώς?).
Η αλήθεια όμως είναι πως θα μας λείψει το σχολείο που αγαπήσαμε κι όλοι
εσείς που το αγαπήσατε μαζί μας, που μας συνοδέψατε στο συναρπαστικό αυτό ταξίδι
στην γνώση, και μας βοηθήσατε να προχωρήσουμε μπροστά
(να επιβιώσουμε βασικά) πιο σίγουροι, πιο
ώριμοι και πιο δυνατοί (τέτοιο ανεβοκατέβασμα κάθε
μέρα στα σκαλιά θέλει αντοχές όπως και να το κάνεις)
Και τώρα.......
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!
Η Γ’4 τάξη του έτους 2007-2008
<-----
Αρχική
|
