Ο Αρμάν Μπουαζιέ, βασικός ήρωας του βιβλίου του Τρουαγιά, αντικρύζεται σε πολλά με τον συγγραφέα του έργου: Είναι κι αυτός, όπως κι ο Τρουαγιά, υπερήλικας και ακαδημαϊκός, έχει στο βιογραφικό του σωρεία βιβλίων.

Ο συγγραφέας Αρμάν Μπουαζιέ έχει οργανώσει τη ζωή του γύρω από τη συγγραφή. Το σώμα του έχει συνηθίσει να γέρνει μπροστά σε ένα γραφείο. Χρειάζεται όμως πλάι του μια ακριβή σκιά, να διευθετεί τα trivia της καθημερινότητας. Αυτόν τον ρόλο έχει αναλάβει η γοητευτική κόρη του, η Σάντι. Η πενηντάχρονη Σάντι έχει αυστηρό αναγνωστικό γούστο και κοφτερή γλώσσα. Είναι το crash test του πατέρα της. Αν κάτι της αρέσει, είναι καλό. Μέσα σ' αυτήν την γαλήνια φιλολογικο-συγγραφική καθημερινότητα εισβάλλει με μελετημένη επιδεξιότητα ένας νέος συγγραφέας, ο Ζαν-Βικτόρ Ντεζορμιέ. Ο Ντεζορμιέ σκηνοθετεί με υπολογισμένη μαεστρία την προσέγγιση του ακαδημαϊκού και τον αρμέγει κανονικά. Η Σάντι τον ερωτεύεται. Ζούνε μαζί, φωτογραφίζονται μαζί, δίνουν συνεντεύξεις μαζί. Ο ακαδημαϊκός Μπουαζιέ μένει ενεός από τις οκάδες της φτηνής προβολής του ζευγαριού στα λαϊκά έντυπα. Από την εξωστρεφή ζωή του νέου μυθιστοριογράφου. Κι όχι μόνο αυτό. Αισθάνεται το σύμπαν του να καταρρέει.

Ο Μπουαζιέ δεν μπορεί πια να γράψει. Ο κόσμος του τρίζει συθέμελα. Και το χειρότερο; Εξαναγκάζεται, μπροστά στα δάκρυα της κόρης του, να προτείνει τον νεαρό αριβίστα για το μεγάλο βραβείο του μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας. Για κακή του τύχη, ο νεαρός βραβεύεται.

Η ευτυχία δεν κρατά πολύ, το ζευγάρι χωρίζει επεισοδιακά. Μα η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Η επανασύνδεση πατέρα και κόρης έχει «συγγραφικά αποτελέσματα». Ο υπέργηρος Μπουαζιέ βρίσκει ξανά την έμπνευσή του μέσα από την ερωτική ιστορία της κόρης του. Αυτή θα είναι το επόμενο μυθιστόρημά του. Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και στις λίστες των ευπώλητων δύο καινούργια βιβλία θα μονομαχήσουν. Το πρώτο ανήκει στον Μπουαζιέ, το δεύτερο στον Ντεζορμιέ. Ήρθε η σειρά του κοινού να αγοράσει - και, συνεπώς, να ψηφίσει.

ΤΑ ΚΟΛΠΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ

Το βιβλίο του Τρουαγιά σηκώνει την κουρτίνα των συγγραφικών παρασκηνίων. Μνησικακίες, πισώπλατα μαχαιρώματα, μετρήσεις πωλήσεων, πλασάρισμα και φωτογραφήσεις, υπολογισμένες συμπεριφορές και συμφέρουσες φιλίες. Ο Μπουαζιέ με τα 49 βιβλία του δεν ενδιαφέρει τους δημοσιογράφους που ψάχνουν για «φρέσκο αίμα». Τα μίντια δεν νοιάζονται για το περιεχόμενο των βιβλίων, αλλά για το πόσο αστραφτερός φαντάζει ο συγγραφέας τους. Ο χορός του μάρκετινγκ αρχίζει. Ο αναγνώστης δεν υποψιάζεται τι έχει προηγηθεί, μέχρι να απλώσει το χέρι του για να αγοράσει το βιβλίο: αναζήτηση «πιασιάρικου» τίτλου, πλασάρισμα στους πλασιέδες, διαφημιστικά κόλπα. Ο Ντεζορμιέ πουλάει πολύ φτηνά το ταλέντο του για μερικές ιλουστρασιόν φωτογραφίες και την τηλεοπτική του αποθέωση. Η αγορά είναι παντού και πάντα η ίδια: για να μπεις στο παιχνίδι της, πρέπει να μπορείς να το παίξεις μέχρι τέλους. Εδώ δεν έχει ενδοιασμούς. Πουλάς και σε πουλάνε. 

Στο μεταξύ, ο υπέργηρος Μπουαζιέ με το περίκλειστο συγγραφικό του σύμπαν αναγκάζεται να παραδεχθεί την πικρή παρατήρηση της κόρης του πως «στη διάρκεια της ζωής του είχε θυσιάσει τα πάντα για την εγωιστική απόλαυση τού να διηγείται ιστορίες». Αυτός ο μανιακός με τη συγγραφή και τις συγγραφικές του συνήθειες ήρωας είναι ο πιο ζωντανός χαρακτήρας του βιβλίου. Οι άλλοι δυο, νεώτεροί του και εν πολλοίς βυθισμένοι στη δημόσια σκηνοθεσία του έρωτά τους, η Σάντι και ο Ντεζορμιέ, μένουν δισδιάστατοι, αναιμικοί, σκιές που μεταφέρουν τη δράση από κεφάλαιο σε κεφάλαιο. Φαίνεται πως ο Τρουαγιά, όπως και ο ήρωάς του, ο υπέργηρος ακαδημαϊκός, παίζει με τους νεαρούς ήρωές του, τους χρησιμοποιεί ως απλά ενεργούμενα, για να αφηγηθεί την ιστορία του. Ίσως βρισκόμαστε μπροστά στο αποτέλεσμα μιας σατανικής συγγραφικής ειρωνείας: οι δυο ήρωες που πιστεύουν πως ζουν τη ζωή τους μπουμπουνιστά είναι οι χάρτινοι χαρακτήρες του έργου. Ενώ ο υπερώριμος χαρτοπόντικας συγγραφέας είναι αυτός που με το λόγο και τις μεταπτώσεις του μεταγγίζει το αίμα του στο βιβλίο. Συχνά, αυτοί που κάνουν τον πιο μεγάλο σαματά αποδεικνύονται πολύ λίγοι.


ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΤΩΝ ΗΔΟΝΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ 
(...) Ο Αρμάν ζήλεψε. Όχι τόσο την ευφράδεια και την επιτυχία του Ντεζορμιέ, αλλά το πάθος του για ζωή. Ο ίδιος δεν είχε αγαπήσει ποτέ τίποτα άλλο εκτός από τη λογοτεχνία. Για χάρη της συγγραφής είχε ξεχάσει να ζει. Ή μάλλον, έγραφε για ν' αποδείξει στον εαυτό του πως ζει. Ο Ζαν-Βικτόρ Ντεζορμιέ ήταν ένας παθιασμένος γευσιγνώστης. Ο Αρμάν Μπουαζιέ ένας συνετός επαγγελματίας. (...). Ήταν τελικά πολύ κουραστικό, πολύ απογοητευτικό. Συνταξιούχος των ηδονών της ζωής, προτιμούσε να διαβάζει ή - γιατί όχι; - να βλέπει τηλεόραση. (σ. 48)