Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία. Μπορεί να αφήσει τα ίδια τα γεγονότα να μιλήσουν. Ο σύγχρονος αναγνώστης, αλκοολικός της πλοκής, αγκιστρώνεται στην ακολουθία των συμβάντων. Διαβάζει με κομμένη την ανάσα, βιάζεται να δει τι θα γίνει παρακάτω. Το παραμύθι της αφήγησης ξεκινά και θέλει να το ακούσει ως το τέλος. Βυθίζεται στον κόσμο της δράσης.

Υπάρχει κι άλλος τρόπος: εκεί τα γεγονότα είναι απλώς η αφορμή. Κυλούν, βαδίζουν σημειωτόν ή ανατρέπονται, όμως ο προβολέας πέφτει αλλού. Η δράση μεταφέρεται στον έσω κόσμο - από εξωτερική γίνεται εσωτερική. Η «Ανιέλκα» ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία.

Μα ποια είναι, επιτέλους, η «Ανιέλκα»;

Πρόκειται για ένα ερωτικό μυθιστόρημα με κοινότοπο θέμα: μια γυναίκα ανάμεσα σε δυο άντρες. Η ηρωίδα ζει ευτυχισμένη, ή έτσι νομίζει, με τον κατά πολύ μεγαλύτερό της Φρανσουά, μέχρι που ξελογιάζεται από τον νεαρό Ουίλ. Η Ανιέλκα ανοίγει χώρο στη ζωή της για τον Ουίλ, του επιτρέπει να την τσαλακώσει. Προσφέρει τα εσώψυχά της στην επίμονη περιέργειά του. Τον αφήνει να ψαχουλέψει τις σκέψεις, τα αισθήματα, την προηγούμενη ζωή της. Το ερωτικό παιχνίδι αγριεύει. Ο Ουίλ ρωτά, σκαλίζει, επιμένει. Την βάζει στο μικροσκόπιο. Ζητά να τα μάθει όλα, την τσακίζει με την κριτική του. Αυτά είναι τα ερωτικά τους προεόρτια. Σε κάθε τους συνεύρεση, προηγείται η ανάκριση. Ύστερα, την ρίχνει στο κρεβάτι. Πρόκειται για μια ιστορία χωρίς εκπλήξεις και απότομες μεταστροφές. Μια ιστορία που, πιθανόν, έχουμε ακούσει. Κάτι τέτοια συμβαίνουν κάθε μέρα. Και λοιπόν; θα ρωτήσετε.

Η ιδιαιτερότητα του βιβλίου δεν εντοπίζεται στην πλοκή του. Η ιστορία είναι κοινότοπη - και κοινότοπη θα μείνει ως το τέλος. Τα γεγονότα και η ακολουθία τους δεν έχουν και τόση σημασία. Σημασία έχει ο βρασμός, η ταραχή, το ταρατατζούμ στα κεφάλια και στις καρδιές των ηρώων. Ο Ταγιαντιέ ζουμάρει σε αυτά που κρύβονται πίσω από τις λέξεις: 

«Τον κοιτούσε στα μάτια· ήταν γυμνή και, δίχως να κινηθεί, το έδειχνε. Ο Ουίλ "έπιασε στον αέρα" αυτή την ακίνητη πρόκληση. Πλησίασε κι άρχισε να μιμείται τον ανακριτή· την έπιασε απ' το πιγούνι, της κούνησε ελαφρά το κεφάλι κι ακούμπησε το χέρι στο μάγουλό της: 

- "Θα σε κάνω να ομολογήσεις" 

Εκείνη μπήκε στο παιχνίδι: 

- "Κι αν δεν ομολογήσω; Θα με πλακώσετε στις σφαλιάρες;" 

- "Μπορεί να γίνει και αυτό." 

Υπήρξε μία παύση δισταγμού και τότε αισθάνθηκαν κι οι δυο ότι είχαν μόλις ανοίξει μια πόρτα". 

Η ιστορία της Ανιέλκα είναι μια ιστορία κλειστών χώρων με φόντο το Παρίσι. Οι ήρωες γυρνούν στους δρόμους του, περπατούν στις γειτονιές του, αλλά τα αισθήματα και οι στοχασμοί τους πυρακτώνονται σε κλειστά δωμάτια. Είναι μια ιστορία με λίγους ήρωες: η Ανιέλκα, ο Ουίλ (ο νυν), ο Φρανσουά (ο πρώην). Η φίλη της Ανιέλκα, η Ανίκ, μυθομανής και επιδεικτικά ερωτομανής: "Πρέπει ν' αλλάζεις συχνά άντρα. Δε λέω... να 'χεις έναν στο σπίτι, αλλά χρειάζονται κι άλλοι..." γνωμοδοτεί η Αννίκ σε μια συγκέντρωση μ' ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι. Και συνεχίζει, αναπτύσσοντας παραστατικά τη θεωρία της: "Όταν μένεις μ' έναν άντρα για πολύ καιρό, στο τέλος αυτός ο άντρας ξέρει πάρα πολλά για σένα· ενώ ένας καινούργιος δεν ξέρει τίποτα. Είναι σαν να την κάνεις για το εξωτερικό μετά από φόνο"». 

Ο Φρανσουά Ταγιαντιέ τιμήθηκε για το μυθιστόρημά του «Ανιέλκα» το 1999 με το βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας. Το κείμενο του Λάκη Προγκίδη, στο επίμετρο του βιβλίου, αναδεικνύει το σημείο βρασμού του μυθιστορήματος. Κρατά το κείμενο από τις λαβές του, το πολιορκεί, αναδεικνύει την αφηγηματική του μηχανή χωρίς να την κομματιάζει. Η μετάφραση του Κώστα Κατσουλάρη αποδίδει τον εσωτερικό ρυθμό της αφήγησης. Η «Ανιέλκα» είναι ένα βιβλίο αργής καύσης σαν την ηρωίδα του. Συχνά, μέσα μας συμβαίνει χαλασμός. Οι άνθρωποι που ζούνε δίπλα μας μπορεί να μην πάρουν χαμπάρι. Αυτό κάποιοι το λένε «εσωτερική ζωή», ζωή που δεν χαρίζεται ποτέ και σε κανέναν.