|
Επειδή
πότε πότε ξεκαλωδιωνόμαστε...
Ο
βιβλιοπόντικας προτείνει
H A.Λ. Kέννεντυ, με λεπίδα στο μάτι, γράφει για
τις ανθρώπινες σχέσεις
Mε δηλητηριώδες κέφι
H AΛIΣΟN ΛΟYIZ KENNENTY ΞEPEI NA ΔIAΛEΓEI TIΣ ΛEΞEIΣ. H ΠPΟZA THΣ «TPAΓΟYΔAEI».
IΣTΟPIEΣ ME EΣΩTEPIKΟ PYΘMΟ, ΦPAΣEIΣ ΠΟY KAPΦΩNΟNTAI ΣTΟ MATI. XIΟYMΟP ΠΟY
ΓΛYKAINEI TΟN KΛEIΣTΟΦΟBIKΟ KΟΣMΟ TΩN HPΩΩN THΣ
 Στην
ιστοσελίδα της (www.a-l-kennedy.co.uk), η Αλισον Λουίζ Κέννεντυ επιδεικνύει
βιτριολικό χιούμορ: προειδοποιεί τους τεμπέληδες δημοσιογράφους, που πάσχουν από
έλλειψη φαντασίας, να μην κάνουν κλικ. Χωρίζει τις κριτικές που δημοσιεύτηκαν
για το τελευταίο βιβλίο της, τις Ανεξίτηλες Πράξεις, σε καλές, κακές, ανόητες,
τρομακτικές, αμφιλεγόμενες. Δε διστάζει να τις σχολιάσει. Πρόκειται για μία από
τις σπάνιες φορές που το κείμενο ενός κριτικού κρίνεται δημοσίως, έστω και
επιγραμματικά, από τον συγγραφέα, τον οποίο αυτό σχολιάζει. Χωρίς ο συγγραφέας
να χτυπά χολωμένος το τακουνάκι του στο πάτωμα - αλλά και χωρίς να χαρίζει
κάστανα, για να περισώσει τις δημόσιες σχέσεις του. Με δηλητηριώδες κέφι.
Αλλωστε, κι ο κριτικός ένα κείμενο γράφει. Ακόμα και η κριτική κρίνεται.
Στην εισήγηση που διάβασε στο Φεστιβάλ Βιβλίου του Εδιμβούργου το 2003, η
Κέννεντυ σημειώνει: «Δεν γεννιέσαι συγγραφέας, με τον τρόπο που γεννιέσαι
γαλανομάτης ή διαβητικός. H συγγραφή είναι κάτι παραπάνω από μια προδιάθεση».
Και συνεχίζει: «Το να μένει κανείς παρέα με τις λέξεις δεν είναι πάντα καλό.
Φέρνει απομόνωση. Καταπίνει τον χρόνο, την ορμή των αισθημάτων».
Το σύμπαν όπου εκτυλίσσονται οι ιστορίες της Αλισον Λουίζ Κέννεντυ είναι
κλειστοφοβικό, ενίοτε νευρωτικό, όμως γλυκαίνει με τις χιουμοριστικές διαφυγές
 H Αλισον Λουίζ Κέννεντυ γεννήθηκε το 1965 στη Σκωτία. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία
και Θέατρο. Ξεκίνησε τη συγγραφική καριέρα της γράφοντας θεατρικούς μονολόγους.
Μέχρι σήμερα, έχει εκδώσει τέσσερις συλλογές διηγημάτων και τέσσερα
μυθιστορήματα. H αγγλόφωνη κριτική επιμένει να την κατατάσσει στους μετρ της
μικρής φόρμας (το λογοτεχνικό περιοδικό «Γκράντα» τη συμπεριέλαβε στους 20
καλύτερους νέους Βρετανούς συγγραφείς το 1993 και το 2003), αλλά ξινίζει στις
προσπάθειές της για συγγραφή μυθιστορήματος. H συγγραφέας ζει και εργάζεται στη
Γλασκώβη. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο Σόμερσετ Μωμ, με το Βραβείο Ανκόρ και το
βραβείο της εφημερίδας «Γκάρντιαν» για το 2001. Αρθρογραφεί στην εφημερίδα «Γκάρντιαν»
και σε περιοδικά.
Οι Ανεξίτηλες Πράξεις είναι το τελευταίο βιβλίο της Σκωτσέζας συγγραφέως.
Πρόκειται για δώδεκα διηγήματα, με θέμα την ανθρώπινη επιθυμία, τις σαρκοφάγες
ανθρώπινες σχέσεις, τη δυσπρόσιτη, δύσκολη, δυσβάσταχτη αμοιβαία αγάπη:
Στον Απαλλαγμένο, μια ουρά σ' ένα τυροπωλείο, ένας μικρός δισταγμός στη φράση,
και το μυαλό του άντρα φλέγεται από επιθυμία. H άγρια και επίμονη σεξουαλική
φαντασίωση τον οδηγεί στην απιστία. Στο διήγημα Ένας ανεπίληπτος άντρας, ένας
ομοφυλόφυλος που κρύβει επιμελώς τις ορέξεις του στον καθωσπρέπει εργασιακό
χώρο, ερωτεύεται τον ανώτερό του. Αρχίζουν να τον τυραννούν μικρές προσδοκίες:
τυχαία αγγίγματα που τροφοδοτούν νύχτες ρεμβασμών και μέρες ονειροπολήσεων.
Ώσπου, η σφοδρή επιθυμία τού γίνεται έμμονη ιδέα. Στο Καμιά σχέση με την αγάπη,
η ζωή ενός ζευγαριού στραβώνει απότομα: εκεί που γελούσαν με τους ξένους,
αρχίζουν να περιγελούν ο ένας τον άλλον. Οι πληγές που αφήνουν τα βαριά λόγια
δεν γιατρεύονται. Στο Ένας κακός γιος, ο έφηβος ήρωας κάνει τα πάντα,
προκειμένου να μείνει μακριά από την οικογένειά του. Δεν θέλει να βλέπει άλλη
βία πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού. Όμως, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει
μακριά από τη μάνα του, η ενοχή τρώει τα σωθικά του. Στο διήγημα Ευαίσθητοι στο
άγγιγμα, ένας φρεσκοαπολυμένος ψάχνει χαρτοκιβώτια για να παραχώσει τα υπάρχοντά
του. Κάνει ψώνια και σκέψεις, με το μυαλό κολλημένο στη συζυγό του. Πρέπει να
της μιλήσει. Όμως το αναβάλλει, διαρκώς. Στο Κάτι κακό, μια γυναίκα μένει
έγκλειστη στο μονόκλινο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. H μοναξιά της βοά στους
αφιλόξενους τοίχους.
Οι ήρωες της Κέννεντυ είναι μοναχικοί. Ακόμα κι όταν έχουν κάποιον στο πλάι
τους, μένουν χαντακωμένοι στη μοναξιά τους. Κάποια στιγμή, απλώνουν το χέρι, για
να ακουμπήσουν το άλλο σώμα. Όμως αυτό τους χαντακώνει χειρότερα.
H Κέννεντυ έχει λεπίδι στο μάτι. Παρατηρεί τις μικρές κινήσεις, τα λοξά βλέμματα
των ηρώων της, και τα καταγράφει σε μια πρόζα «που τραγουδάει». Πρόκειται για
διηγήματα με εσωτερικό κυματισμό, που αποδίδουν τον παφλασμό των αισθημάτων και
την τρικυμία των σκέψεων. Οι λέξεις της καρφώνονται στο μάτι. Συσσωρεύουν σαν
μπαταρίες την ένταση και την επιστρέφουν στον αναγνώστη. Κάποιος κριτικός στην
εφημερίδα «Ομπσέρβερ» αναφέρει: «Επιλέγεις ένα βιβλίο της Κέννεντυ όχι για την
πλοκή, μα για τη γλώσσα». Όμως γίνεται πλοκή χωρίς γλώσσα; Χωρίς τις λέξεις στην
ακριβή τους θέση, χωρίς τον εσωτερικό ρυθμό της φράσης, που δίνει φόρα στην
αφήγηση, η πλοκή χάνει το νεύρο και το ενδιαφέρον της.
Το χιούμορ της Κέννεντυ, κάποιες στιγμές άγρια σαρκαστικό κι άλλοτε παιγνιώδες,
δεν επιτρέπει στους σκοτεινόμυαλους ήρωές της να βυθιστούν στο τραγικό - ούτε να
πλατσουρίσουν στο μελόδραμα. Το σύμπαν της είναι κλειστοφοβικό, ενίοτε
νευρωτικό, όμως γλυκαίνει με τις χιουμοριστικές διαφυγές.
H συγγραφέας μιλάει για την επίμονη σεξουαλική επιθυμία χωρίς να καμουφλάρει τις
λέξεις της. Τα μέρη του σώματος έχουν ονόματα - ονόματα που λέγονται κι
ακούγονται. H μετάφραση αναπλάθει τον ρυθμό και συντηρεί τη θερμοκρασία της
φράσης.
H Κέννεντυ μιλάει για Ανεξίτηλες Πράξεις, με ανεξίτηλες λέξεις. Και όχι, δεν
είναι «γυναικεία λογοτεχνία». Είναι λογοτεχνία, σκέτη.
«EIMAI ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΣ»
«Όλα μπορούν να πάνε στραβά με ένα και μόνο γράμμα της αλφαβήτου, αυτό το ήξερε
τώρα πια. Με ένα και μόνο ένα.
"Ξέρεις, είμαι εδώ δέκα χρόνια, τότε μετακόμισα".
(...) Μόνο που υπήρχε ένα ελαφρύ κόλλημα στο μ του είμαι, ένα αδιόρατο τραύλισμα
ή μια στιγμιαία παύση προκειμένου να προλάβει να υπολογίσει τα χρόνια. Όποιος
και ν' άκουγε αποκλείεται να μάντευε ότι αυτό που είχε σκοπό να πει ήταν "Ξέρεις
είμαι παντρεμένος". Στην πορεία εκείνου του συμφώνου όλα είχαν αλλάξει».
ΤΑ ΝΕΑ , 24-07-2004 , Σελ.: P07
Κωδικός άρθρου: A17994P071
ID:424937
< Βιβλιοπόντιξ
Φρέσκα - φρέσκα και λαχταριστά;!
<
Αρχική σελίδα
|
