|
Πάνω σε ένα κείμενο του
Στάθη
Πολλές φορές έχω απογοητευτεί γνωρίζοντας ανθρώπους που έχω θαυμάσει από τα
γραπτά τους. Ο Στάθης όμως είναι μία ξεχωριστή περίπτωση. Συναντηθήκαμε ένα
βράδυ σε μία παρουσίαση βιβλίου και ακόμα θυμάμαι τα λόγια του για την κατάσταση
της Παιδείας μας. Τις προάλλες διαβάζοντας το κείμενο του,
ήταν πραγματικά σαν να διάβαζα κάτι που έγραψε κάποιος άλλος, αν και είναι ένα
από τα πιο προσωπικά κείμενα που έγραψα μέχρι τώρα.
Αν και διαφωνώ με αρκετές
θέσεις του - δε θεωρώ ότι τα ΑΕΙ μας είναι σε τόσο καλή κατάσταση που να πρέπει
να τα υπερασπιστούμε – παραθέτω αποσπάσματα και αναμένω τις καταθέσεις σας.
...Η αποδόμηση της εκπαίδευσης
στη χώρα μας πιθανόν να μην είναι απότοκον μόνον ανικανότητος.
Πιθανόν να είναι και πρώτης γραμμής πολιτική επιλογή.
Κρίνοντας απ' το γεγονός ότι το θέμα συζητείται από χρόνια, αλλά πάει απ' το
κακό στο χειρότερο, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή ότι η πραγματικότης δεν
είναι στα καλά της ή ότι, τόσον το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Δεν είναι δυνατόν μια εχέφρων κοινωνία με σοβαρές πολιτικές δυνάμεις να
διαπιστώνει μιαν παθογένεια και να προσπαθεί να τη θεραπεύσει, αναπαράγοντας
διαρκώς την παθολογία της.
Μέση εκπαίδευση με πανεπιστημιακού επιπέδου ύλη που αποτρέπει τα παιδιά απ' τη
γνώση, στερώντας τους τη χαρά της κατάκτησης αλλά και του παιχνιδιού.
Μονοσήμαντος προσανατολισμός της μέσης εκπαίδευσης στη μετάβαση προς την ανώτερη
και ανώτατη (των οποίων η διαφορά έχει αμβλυνθεί προς τα κάτω). Μονοσήμαντος
προσανατολισμός στην παραγωγή ασήμαντων ανθρώπων, ανδράποδων για την αγορά
(εργασίας - ανεργίας).
Αποκαθήλωση των ανθρωπιστικών γραμμάτων, αποδόμηση της ταυτότητας των μαθητών,
μέσα σε ένα ηθικώς κουρασμένο μαθησιακό περιβάλλον που στέλνει τα παιδιά στο
φροντιστήριο να αγωνισθούν για να βρουν τη θέση τους στην κονσέρβα με τις
σαρδέλες που πρέπει στο εξής να είναι η ζωή τους.
Ενα σχολείο έπαινος της παρερμηνείας τού τι εστί αρετή, τρόπαιο κυνισμού ή
ηθικολογίας (το ίδιο απεχθή είναι και τα δύο), ένα σχολείο που προκρίνει την
ήσσονα προσπάθεια των διδασκόντων και συνθλίβει τους διδασκόμενους,
που προτείνει την ιδεολογία η οποία πρυτανεύει στην κοινωνία αντί να την
αμφισβητεί. Και δεν μπορεί να την αμφισβητήσει διότι το πρόγραμμα σπουδών του το
έχουν επεξεργασθεί με περισσή πολιτική ορθότητα και υποκρισία εκείνοι που
εξαργύρωσαν τη δική τους ιδεολογία στα Πρυτανεία και τα Πραιτώρια. Στην καλή
περίπτωση.
............................................................
Πάνε χαμένες οι προσπάθειες των φιλότιμων εκπαιδευτικών. Χάρος πάνω τους και
τους τρώει το υπαλληλίκι των συναδέλφων τους, ο ωχαδερφισμός και η ευθυνοφοβία.
Χάρος πάνω τους το κράτος -να τους προσβάλλει με τους χαμηλούς μισθούς, να τους
συκοφαντεί και να τους απαξιώνει κοινωνικώς.
Και πάνω απ' όλα το ψεύδος.
Με ψεύδος διδάσκονται οι ποιητές, με ψεύδος διαμελίζεται η ιστορία - δεν είναι
κορόιδα τα παιδιά,
διαισθάνονται ποιος τους διδάσκει Κάλβο και Παλαμά από καρδιάς, ποιος κάνει τα
μαθηματικά τραγούδι και ποιοι απ' την άλλη υπονομεύουν το σθένος των παιδιών
έχοντας πλήρως ενταχθεί στην παθολογία που βολεύει την αμορφωσιά των ίδιων, την
απέχθειά τους για τον ίδιον τους τον εαυτό, την υποταγή τους σ' όσους τους
ταΐζουν θέσεις, λεφτά, ασυλία.
Δεν δουλεύει το σχολείο στην Ελλάδα, όπως δεν δουλεύει το υπόλοιπο μαγαζί.
Ευτυχείς εξαιρέσεις όσοι διδάσκοντες δεν θυσιάζουν στον κυνισμό, στο μαράζι που
τους προκαλεί ο γλίσχρος μισθός, και την ιδιοτέλεια που τους «ελευθερώνει».
Ευτυχείς εξαιρέσεις όσοι διδασκόμενοι κρατούν ψυχή, φλόγα, ήθος, όνειρα και
μαθαίνουν τρόπο να τα κάνουν πράξη.
Ο φόνος των παιδιών στα σχολεία είναι σκληρός, διαρκής κι ανελέητος. Τον
διαπράττουν πρόθυμα γενίτσαροι του εαυτού τους και τον έχουν σχεδιάσει
υποταγμένες νεκρές ψυχές. Οι καλές στιγμές του σχολείου οφείλονται σ' όσους
δάσκαλους αντιστέκονται και σ' όσους μαθητές ψάχνονται.
Είκοσι χρόνια λέμε τα ίδια, γράφουμε τα ίδια και βλέπουμε να ξαναγίνονται τα
ίδια.
Αν έχει σιχαθεί κάτι η ψυχή μου, είναι τους προδότες των γραμμάτων. Οι ψευδείς
δάσκαλοι. Οι ολετήρες που στραβώνουν τα παιδιά κι αφανίζουν την πατρίδα.
Επαιρόμενοι κι από πάνω, καθότι ατιμώρητοι. Επιβραβευόμενοι απ' το κράτος και τα
δύο του κόμματα (με ουκ ευάριθμους ψευδοαριστερούς να συμπορεύονται). Αυτών των
εφιαλτών τα έργα πρέπει να καούν πρώτα...
Αποσπάσματα άρθρου του
Ναυτίλου - δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 9/6/2006 στην Ελευθεροτυπία
Πείτε μας
τη γνώμη σας (χωρίς φόβο αλλά με πάθος)
<-----
Αρχική
|
