|
Η τραγωδία είναι ως γνωστόν
μίμησις πράξεων και θα ήταν παράξενο, αν ο τόπος μέσα στον οποίο διαδραματίζεται
αυτή η μίμησις πράξεων δεν θα ήταν μίμησις του κόσμου.
Οι αρχαίοι Έλληνες έχτιζαν τα θέατρά τους στις πλαγιές των βουνών, μέσα σε
υπέροχες χαράδρες απέναντι από άλλα τραπεζοειδή όρη, έτσι ώστε ο θεατής να
θεάται τη μίμηση πράξεων μέσα σε ένα επίπεδο σφηνωμένο στη βάση ενός βουνού που
επιστέφεται από τον μακρινό ορίζοντα.
Κυρίως τα θέατρα, έτσι όπως αυτά από τη μια μεριά ακουμπούν σε μια πλαγιά και
από την άλλη αναπαύουν το βλέμμα σε μιαν άλλη μακρινή πλαγιά και στη μέση ένα
ανοιχτό αλώνι, μοιάζουν με ένα κοχύλι , ένα ανεστραμμένο κέλυφος, μια μεγάλη
ανοιχτή χούφτα. Το ανεστραμμένο αυτό κέλυφος, το μισό αυγό, έχεις την εντύπωση,
ότι αποτελεί το κάτω μισό ενός άλλου άνω μισού που είναι ο ουράνιος θόλος. Έτσι
θέατρο και ουράνιος θόλος συγκροτούν κάθε φορά μια τέλεια σφαίρα, συμβολική,
γεωμετρική παράσταση του κόσμου και του σφαιρικού στερεώματος. Πόσο δίκιο
φαίνεται να έχει χρόνια αργότερα ο Σαίξπηρ όταν γράφει «ο κόσμος είναι μια
σκηνή» και το αντίστροφο θα έλεγα.
Κ. Γεωργουσόπουλος
"Οταν βρεθώ στο κοχύλι ενός αρχαίου θεάτρου
κοιτάζω το τοπίο, πέρα, πάντα τόσο καλά διαλεγμένο και αμέσως έπειτα ψάχνω
τριγύρω μου τους θεατές, προσπαθώ να δω τα μάτια τους, χιλιάδες μάτια, σειρές.
Καρφωμένα σε μία λεπτομέρεια, σε μία στιγμή που δεν κληρονομιέται. Όχι σε μία
συγκεκριμένη δράση που θα μπορούσα εύκολα να υποθέσω... Τα μάτια σβήνουν μαζί με
τη συγκίνησή τους, όπως πεθαίνουν τα άστρα και μένει τούτο το άδειο Διάστημα,
τόση ερημιά!..." Γ.
Σεφέρης, "Μέρες", Δευτέρα 26 Ιουνίου 1950 Στρατονίκεια Αντιόχου Σωτήρος Aν
έχετε 10:10 όραση μπορείτε να επιλέξετε ένα θέατρο - από το χάρτη -(ενεργοί
δεσμοί οι μπλε κουκκίδες). Αλλιώς υπάρχει και ο πίνακας: |
